Słowniczek pojęć

 

Adwent – pierwszy okres nowego roku liturgicznego, czas radosnego oczekiwania na Boże narodzenie, trwa 4 niedziele

Agenda – księga liturgiczna zawierająca teksy do sprawowania kultu poza eucharystycznego – modlitw, nabożeństw, błogosławieństw, poświęceń.

Akolita – ministrant wykonujący czynności w czasie liturgii, potocznie akolita.

Akolitki – lichtarze z płonącymi świecami używane w czasie czytania Ewangelii oraz w procesjach niesione obok krzyża.

Alba – długa, biała spodnia szata liturgiczna (kapłana i służby liturgicznej w czasie liturgii), symbolizująca łaskę chrztu św.

Ambona – miejsce do czytania Słowa Bożego oraz wygłaszania homilii.

Ampułki – naczynia na wino i wodę w kształcie małych dzbanuszków używane w czasie Mszy świętej.

Archidiecezja – jednostka terytorialna administracji kościelnej, na czele której stoi arcybiskup.

Arcybiskup – tytuł biskupa stojącego na czele archidiecezji.

Aspersja – liturgiczne pokropienie wiernych wodą święconą jako przypomnienie chrztu, jego skutków i zobowiązań.

Baldachim – ozdobny daszek lub ozdobna osłona z materiału nad godnymi czci miejscami i osobami, przede wszystkim jako osłona niesiona nad Najświętszym Sakramentem.

Beatyfikacja – (łac. beatus – szczęśliwy, zbawiony) uznanie za błogosławioną, osobę zmarłą w opinii świętości (poprzedzone procesem beatyfikacyjnym).

Biret – nakrycie głowy duchownych katolickich.

Biskup – zwierzchnik Kościoła lokalnego (diecezji), który przewodniczy wspólnocie wiernych mocą bezpośredniego apostolskiego pełnomocnictwa.

Błogosławieństwo – życzenie uzyskania specjalnej przychylności Bożej dla jednostki, wspólnoty lub rzeczy przez odpowiednie słowa i towarzyszące im gesty sakralne, modlitwa nad rzeczą lub osobą w celu uproszenia pomocy od Boga.

Brewiarz – księga do odprawiania modlitwy uświęcenia dnia (liturgii godzin) przez duchownych i świeckich.

Bursa – sztywna torebka do zawieszenia na szyi, na naczynie z Komunią dla chorych.

Celebrans – osoba przewodnicząca zgromadzeniu liturgicznemu (najczęściej kapłan).

Ceremoniarz – osoba przygotowująca i koordynująca różne posługi oraz dbająca o spokojny, harmonijny przebieg uroczystości.

Chleb ofiarny – ma postać białych hostii wypiekanych z ziarna pszenicy i wody.

Chrzcielnica – miejsce przechowywania wody chrzcielnej.

Ciemnica – miejsce w kościele gdzie przechowuje się Najświętszy Sakrament w noc z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek. Inaczej nazywana ołtarzem adoracji.

Cingulum – gruby sznur służący do przewiązania alby.

Custodia – naczynie, w którym przechowuje się Najświętszą Hostię do wystawienia w monstrancji.

Cyborium – puszka (naczynie) do przechowywania Eucharystii pod postacią chleba.

Czytanie –czytany podczas Mszy czy nabożeństwa fragmentu Pisma św. w ramach liturgii słowa.

Dalmatyka – szata liturgiczna diakona, w odróżnieniu od ornatu nie opływa całego ciała, lecz jest spinana z boków i posiada rękawy.

Dekanat – (deka – dziesięć) cześć diecezji obejmująca kilka lub kilkanaście (około dziesięciu) parafii. Nadzór nad nią stanowi jeden z proboszczów – dziekan.

Diakon – (gr. diakonos – sługa) najniższy stopień święceń, będący etapem przygotowawczym do prezbiteratu – święceń kapłańskich. Diakon może m.in. czytać ewangelię, rozdawać komunię a także odprawiać nabożeństwa, nie może sprawować eucharystii i słuchać spowiedzi.

Diecezja – podstawowa cześć administracyjna i formacyjna Kościoła, powierzona biskupowi i podległym mu prezbiterom, który jest za nią odpowiedzialny bezpośrednio przed papieżem.

Droga krzyżowa – nabożeństwo odprawiane w czasie Wielkiego Postu. Będące pamiątką męki Chrystusa. Podzielona na 14 stacji pozwala się rozważać i odnosić do sytuacji z życia codziennego.

Dzwonki ołtarzowe – zwracają uwagę wiernym na zmianę postawy liturgicznej, zwołują lud i wielbią swym dźwiękiem Boga.

Epistoła – inna nazwa drugiego czytania we Mszy; zazwyczaj z listów apostolskich Nowego Testamentu.

Eucharystia – uczta ofiarna Jezusa Chrystusa, która z Jego woli powtarzana jest codziennie przez chrześcijan całego świata na „Jego” pamiątkę. Obok chrztu jest to podstawowy sakrament w życiu Kościoła.

Ewangelia – (gr. ewangelia: Dobra Nowina) w Piśmie Świętym oznacza głoszenie wieści o zbawieniu wiecznym. Kościół potwierdza dzisiaj autentyczność czterech Ewangelii: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana.

Ewangeliarz – jest uroczystą, zdobioną, księgą liturgiczną zawierającą wyłącznie Ewangelie czytane podczas Mszy św. w porządku tygodniowym, niedzielnym i świątecznym.

Formularz mszalny – zestaw tekstów liturgicznych, dobranych na konkretny dzień. Składa się na niego: kolekta, modlitwa nad darami, prefacja, modlitwa po Komunii, czasem uroczyste błogosławieństwo oraz antyfona na ofiarowanie.

Gong – służy od akcentowania podniosłych momentów w liturgii – przemienienia chleba i wina w Ciało i Krew, a czasami także podczas wielkiej doksologii.

Graduał – (łac. gradus – stopień) księga liturgiczna zawierająca śpiewy mszalne. Pozostałością po gradusie jest dzisiejszy psalm responsoryjny, który kiedyś był śpiewany ze stopni w prezbiterium (gradusów).

Gromnica – świeca poświęcona w dzień Ofiarowania Pańskiego, stawiana przy konającym, a także ustawiana w okiennicach w czasie burzy – jest wyrazem wiary w Opatrzność, chroniącą nas przed niebezpieczeństwami.

Grzech – świadome i dobrowolne przekroczenie Bożych przykazań. Odejście od Boga, zaprzeczenie wiary. Grzechy dzieli się na lekkie (powszednie) i ciężkie (śmiertelne). Istnieje także pojęcie grzechów wołających o pomstę do nieba.

Habit – strój zakonny, składa się głównie z sukni przepasanej cingulum, kaptura będącego uzupełnieniem sukni, płaszcza narzucanego na habit. Często nosi się także szkaplerz, bądź medalion z wizerunkiem świętego założyciela.

Homilia – jest to słowo kapłana skierowane do wiernych na tle usłyszanych czytań biblijnych. Homilię może wygłaszać także diakon, ale nigdy człowiek świecki.

Hostia – opłatek przeznaczony do konsekracji i wystawienia publicznego.

Humerał – cześć szaty liturgicznej. Biały materiał zawiązywany wokół szyi w celu przykrycia wystających spoza alby ubrań świeckich

Hymn – uroczysta pieśń śpiewana na cześć Boga lub świętych.

Infuła – jest to rodzaj itry, ale płaskiej, bez ozdób. Używa jej biskup w liturgii pogrzebowej.

Insygnia – oznaka jakiejś władzy, święceń, urzędu. Np. insygnium władzy kapłańskiej jest stuła i ornat.

Introit – pieśń na wejście we Mszy św. Tym określeniem nazywano także procesję wejścia lub antyfonę na wejście.

Kadzielnica – czyli trybularz, używana od IV wieku w liturgii, składa się z czaszy i ruchomej kopułki podnoszonej na łańcuszkach.

Kantor – wykonuje śpiewy podczas liturgii, psalmy, pieśni. Prowadzi wspólny śpiew.

Kapa – długa sięgająca do stup zarzucana na ramiona i spięta na piersi szata liturgiczna. Używana podczas procesji i nabożeństw. Bogato zdobiona.

Kardynał – najwyższa godność w Kościele po papieżu, których to wybiera według własnego uznania. Kardynałowi przysługują czerwona sutanna oraz piuska, tytularny kościół w Rzymie, prawo do uczestniczenia w konklawe oraz tytuł eminencji. Kardynałowie tworzą kolegium kardynałów.

Kazanie – część liturgii słowa w której duchowny, kaznodzieja objaśnia naucza lud zgodnie z zasadami magisterium Kościoła.

Kielich mszalny - należy do najgodniejszych naczyń liturgicznych, używany do Mszy świętej w nim spoczywa postać eucharystyczna Krwi Pańskiej.

Kleryk – (alumn) mężczyzna przygotowujący się do przyjęcia święceń.

Kolekta – część zmienna Mszy św., modlitwa przed pierwszym czytaniem; zbiera niejako prośby wszystkich wiernych.

Koloratka – prosty, biały kołnierz zapinany z tyłu, noszony przez duchownych.

Komża – szata liturgiczna, ma tę samą symbolikę co alba jest jednak znacznie krótsza – ze względów praktycznych; od IX wieku strój ministranta. Przez kapłana używana najczęściej do sprawowania czynności poza liturgicznych.

Koncelebra – wspólne sprawowanie liturgii (głownie Mszy św.) przez więcej niż jednego kapłana (tj. biskupa lub prezbitera). Koncelebra w toku dziejów zanikła, ale została przywrócona na Soborze Watykańskim II.

Konfesjonał – miejsce w kościele przeznaczone do prywatnej spowiedzi. Przypomina drewniany domek wyposażony w siedzenie dla kapłana – reprezentującego Chrystusa oraz klęcznik dla penitenta. Powinien, co niestety rzadko się zdarza, dawać poczucie dyskrecji penitentowi.

Konklawe – nadzwyczajne zebranie się kolegium kardynałów po śmierci papieża, w celu wyboru nowego. Konklawe odbywa się w atmosferze całkowitego odseparowania od świata zewnętrznego w momencie wypowiedzenia przez kardynała kamerlinga, bądź papieskiego ceremoniarza słów „extra omnes” – „nikt więcej”, aż do ogłoszenia z loggii Bazyliki św. Piotra imienia nowego papieża.

Korporał – to składany obrus, najczęściej o wymiarach 30×30 cm. Symbolizuje całun w którym złożono ciało zbawiciele do grobu. Dlatego do dziś, wyłącznie na nim, składa się konsekrowane chleb i wino podczas Mszy św. i Najświętszy Sakrament podczas nabożeństw.

Kredens – miejsce składania przed Mszą paramentów liturgicznych, a także miejsce puryfikacji kielicha i pateny poza ołtarzem.

Kropidło – służy do obrzędu pokropienia wiernych oraz przedmiotów wodą święconą. Najpopularniejsze kropidła zakończone włosiem są nieodłącznym elementem kociołka z wodą. Używa się także kropideł zakręcanych, które zawierają w trzonie zbiorniczek z wodą. Szczególnie użyteczne podczas kolęd.

Kropielnica – jest zbiornikiem na wodę święconą, umieszczanym najczęściej w przedsionku kościoła. Wierni wchodząc co świątyni maczają palce w wodzie i czynią znak krzyża, co przypomina przyjęty chrzest i przynależność do wspólnoty Kościoła. To także kociołek z wodą święconą, w którym zanurza się kropidło podczas poświęceń.

Krucyferariusz – ministrant niosący krzyż.

Krucyfiks – krzyż z wizerunkiem ukrzyżowanego Chrystusa.

Krzyżmo – święty olej, poświęcany w Wielki Czwartek przez biskupa na specjalnej rannej Mszy św. Krzyżmo używane jest podczas sakramentu chrztu, bierzmowania, święceń kapłańskich oraz namaszczenia chorych. Oleje symbolizują specjalne łaski siły i wytrwałości spływające na otrzymującego je.

Kustodia –jest to mała puszka, w niej przechowuje się Najświętszą Hostię przeznaczoną do wystawienia w monstrancji.

Laetare – niedziela radości, IV Niedziela Wielkiego Postu w roku liturgicznym. W tym dniu kapłan może przywdziać różowe szaty liturgiczne.

Lampion – ozdobna świeca, pochodnia otoczona kloszem. Używany podczas rorat w okresie Adwentu. Symbolizuje naszą gotowość na przyjście Oblubieńca; Chrystusa.

Lavabo – obmycie rąk wykonywane podczas ofiarowania. Tradycją sięga obrzędów żydowskich. Podczas lavabo kapłan wypowiada: „Obmyj mnie Panie z mojej winy i oczyść z grzechu mojego.”

Lawaterz – naczynie liturgiczne służące do obmycia rąk podczas ofiarowania. Składa się z dzbanuszka na wodę i tacki.

Lekcjonarz - księga zawierająca czytania biblijne na poszczególne dni roku.

Lektor - w zgromadzeniu liturgicznym czyta Słowo Boże i inne teksty w czasie liturgii i nabożeństw.

Lekcjonarz – księga liturgiczna, zawierająca czytania biblijne na poszczególne dni w roku, a także psalmy responsoryjne.

Litania – modlitwa błagalna, w której wierni wierni odpowiadają na poszczególne wezwania powtarzając określony zwrot. Jeszcze w XVI w. funkcjonowało ponad osiemdziesiąt litanii. Obecnie, do odmawiania publicznego zatwierdzonych jest sześć.

Liturgia – jest to popularne określenie Mszy Świętej. Liturgia jest pojęciem szerszym i obejmuje: sakramenty i sakramentalia, rok liturgiczny, liturgię godzin (modlitwa brewiarzowa), oraz muzykę i sztukę sakralną.

Luna – naczynie liturgiczne służące do umieszczenia i przechowywania hostii w kustodii. Najczęściej pozłacana, można także w niej wystawiać Najświętszy Sakrament. Ma kształt półksiężyca.

Łódka – nawikula, naczynie liturgiczne służące do przechowywania kadzidła.

Manipularz – szata liturgiczna, przypominająca stułę, zawiązywana w liturgii przedsoborowej na lewej ręce kapłana. Symbolizowała przyjęte święcenia oraz kajdany na rękach Chrystusa.

Medalik – okrągły, bądź owalny krążek wykonany z metalu, srebra bądź złota, zdobiony wizerunkiem Jezusa, Maryi bądź świętych pańskich.

Melchizedek – parament liturgiczny, część monstrancji. To złocona podstawka, która bezpośrednio przylega do hostii, umożliwia przenoszenie i wystawienie Ciała Pańskiego w pionowej pozycji (inaczej nazywana luna).

Ministrant – członek ludu Bożego, który w czasie sprawowania liturgicznych obrzędów spełnia posługę pomocniczą w sposób określony przepisami Kościoła.

Mirra – wonna żywica, kadzidło, spalane na węglach w trybularzu. Spalana symbolizuje modlitwę ludu wznoszącą się do Boga.

Misterium – inscenizacja, przedstawienie biblijnych prawd i wydarzeń, oraz scen z życia świętych.

Mitra – uroczyste nakrycie głowy biskupa i infułata. Składa się z dwóch elementów bogato zdobionego, usztywnionego materiału.

Monstrancja – bogato zdobione naczynie liturgiczne, w którym umieszcza się Hostię celem adoracji lub procesji.

Mszał rzymski – księga dla celebransa, zawierająca modlitwy mszalne na wszystkie dni roku liturgicznego.

Mszał – jednia z najważniejszych ksiąg liturgicznych w Kościele Katolickim, zawierająca teksy sprawowania Mszy św.

Mucet – wierzchnia szata chórowa członków kapituł katedralnych w kolorze purpurowym bądź czarnym.

Nawikulariusz – funkcja liturgiczna, polegająca na niesieniu łódki (nawikuli) z kadzidłem, toruje drogę turyferariuszowi.

Neoprezbiter – określenie przyjęte dla nowo wyświęconego kapłana.

Ołtarz – miejsce szczególnej czci, miejsce składania Najświętszej Ofiary czyli Mszy świętej.

Ornat – wierzchnia, bogato zdobiona szata liturgiczna, zastrzeżona dla prezbiterów i biskupów. Używana podczas sprawowania Mszy św. w kolorze dnia.

Paliusz – wełniany pas, odpowiednio zszyty, zakładany na barki opadający na tułów. Symbol władzy arcybiskupiej oraz znak łączności z Papieżem.

Palka – usztywniony kawałek materiału nakładany na kielich, by do jego zawartości nie dostało się nic niepożądanego.

Paschał – świeca symbolizująca zmartwychwstałego Chrystusa. Poświęcona i zapalona w Wielką Sobotę płonie przez cały Okres Wielkanocny, także na początku i końcu ludzkiego życia – podczas chrztu i pogrzebu.

Pastorał – laska pasterska, oznaka godności biskupiej i starożytny symbol jego władzy, używany podczas uroczystych liturgii.

Patena – naczynie liturgiczne, na którym składanie jest ciało pańskie, na korporale, a także tacka używana przy rozdzielaniu Komunii św. w celu uniknięcia profanacji.

Patena - pokryty szlachetnym metalem "talerzyk", służy do składania na niej hostii.

Pektorał – ozdobny krzyż z relikwiami, noszony na łańcuchu przez dostojników Kościoła.

Pierścień biskupi – oznaka (insygnium) władzy biskupiej. Przyjmowany przez biskupa w chwili święceń jest przez niego noszony stale na znak „poślubienia” swojej diecezji.

Piuska – nakrycie głowy osób konsekrowanych zakrywające tonsurę. Dawniej noszone przez wszystkich duchownych, obecnie przez niektórych zakonników i osoby z wyższymi święceniami.

Prefacja – zmienna cześć Wielkiej Modlitwy Eucharystycznej. Następuje po modlitwie nad darami a kończy ją śpiew Sanctus. Uwzględnia przeżywane tajemnice dnia. Najczęściej jest śpiewana przez kapłana a capella.

Prezbiterium – architektoniczna cześć kościoła, w którym znajduje się ołtarz oraz gdzie przebywa kapłan i asysta liturgiczna podczas sprawowania Mszy świętej.

Procesja – liturgiczna, bądź pozaliturgiczna postawa wiernych, przez którą wyraża się charakter ludu bożego zdążającego do niebieskiej ojczyzny.

Przeistoczenie – transsubstancjacja (przemiana, zmiana substancji, istoty, przy zachowaniu postaci) chleba w Ciało i wina w Krew Pańską, które ma miejsce w czasie Eucharystii.

Psalm – w liturgii jest to fragment z Pisma Świętego pomiędzy czytaniami.

Psałterz – księga psalmów, jedna z ksiąg kanonicznych Starego Testamentu.

Pulpit – w swojej obecnej formie nazywany także amboną. Miejsce czytania Słowa Bożego.

Puryfikacja – obmycie naczyń liturgicznych, w których spoczywały postacie eucharystyczne z pozostałości po nich (kropli Krwi Pańskiej i okruchów Ciała) i wytarcie ich bielizną kielichową (puryfikaterzem).

Puryfikaterz – bawełniany ręczniczek służący do osuszania naczyń liturgicznych po usunięciu z nich Ciała i Krwi Pańskiej.

Puszka – także cyborium, duży kielich, bądź mniejsze naczynie przeznaczone do przechowywania konsekrowanego chleba.

Pyxis – mała puszka do przechowywania komunikantów w bursie.

Relikwiarz – naczynie liturgiczne służące do przechowywania, adorowania oraz oddawania czci relikwiom.

Relikwie – pozostałości szczątków, a także przedmiotów bezpośrednio związanych z życiem świętych.

Roraty – śpiew na wejście Mszy św. wotywnej o Matce Bożej w Adwencie. Nazwa zwyczajowa Mszy św. adwentowej, podczas której świątynia jest pogrążona w ciemnościach, a światło zapalane jest podczas śpiewu „Gloria”. Przygotowuje do czasu narodzenia się Chrystusa.

Rubryka – napomnienia, objaśnienia i zasady sprawowania obrzędów liturgicznych, znajdujące się obok tekstów wypowiadanych na głos w księgach liturgicznych. Nazwa pochodzi od koloru, w jakim się je zapisuje (na czerwono). Rubryk nigdy nie czyta się na głos.

Sanctus – śpiew „Święty, Święty, Święty”. Wykonywany w liturgii po prefacji, przed epiklezą.

Sedillia – miejsce siedzące w pobliżu Ołtarza przeznaczone dla celebransa,kapłanów koncelebrujących oraz służby liturgicznej.

Stalle – drewniane lub kamienne, zazwyczaj bardzo ozdobne ławy, siedzenia przeznaczone dla kanoników, kapituł i mnichów, ustawione po obu stronach prezbiterium.

Stuła – długi pas materiału, przewieszony przez kapłana przez szyję. Symbol urzędu kapłańskiego. Kolor stuły zależy od koloru liturgicznego dnia, bądź rodzaju udzielanego sakramentu. Diakon nosi stułę przełożoną przez ramię, spiętą u dołu.

Sukcesja Apostolska – akt, dokonuje się poprzez nałożenie rąk na nowo wyświęconego biskupa, gest ten w swojej ciągłości sięga nałożenia rąk Apostołów na swoich następców, w tym św. Pawła ten z kolei na pierwszych biskupów: Tymoteusza, Tytusa i Sylwana.

Sutanna – szata nie liturgiczna noszona przez osoby duchowne. Kolory sutanny odpowiadają pozycji zajmowanej w hierarchii: czarna – klerycy, diakoni, prezbiterzy; fioletowa – biskupi, okazyjnie noszona przez prałatów; czerwona – kardynałowie, biała – papież. W krajach afrykańskich i na misjach dopuszczalna jest również biała sutanna.

Szafarz – osoba upoważniona, do udzielania sakramentów świętych, za wyjątkiem sakramentu kapłaństwa wszystkie może udzielać prezbiter. Diakon może udzielać chrztu, komunii świętej, a także udzielić sakramentu małżeństwa.

Szkaplerz – szata złożona z dwóch płatów sukna, będąca częścią habitu zakonnego, jego zadaniem była dodatkowa ochrona stroju zakonnika, podczas pracy. Także symbol szczególnej opieki Matki Bożej, jako dwie ikony zszyte sznurkiem, które spoczywają na piersiach i plecach.
Świeca – paląca się świeca jest znakiem obecności Chrystusa, jest znakiem radości, nadziei, miłości i ofiary.

Tabernakulum – miejsca przechowywania Najświętszego Sakramentu oraz hostii. Wykonane najczęściej z metalu, ma chronić przed profanacją ciała pańskiego.

Tiara – papieska korona, triregnum, składająca się z trzech diademów, koron. Wysadzana drogimi kamieniami i złotem. Symbolizuje wszelką zwierzchność papieża nad władzą świecką.

Triduum – łac. trzy dni, obchody trwające trzy dni. W Kościele jedynym Triduum pozostało Święte Triduum Paschalne – okres, w którym świętujemy i upamiętniamy tajemnicę paschalną: mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Obejmuje Wielki czwartek, Wielki Piątek oraz Wigilię Paschalną (Wielkanoc), stanowiąc jeden wielki obchód.

Trybularz – kadzielnica, naczynie liturgicznie, w którym spalane jest kadzidło podczas Mszy i nabożeństw.

Trybunał Pokuty – sąd kościelny.

Turyferariusz – ministrant kadzidła, odpowiedzialny za utrzymanie w należytym stanie trybularza oraz pomoc w okadzaniu podczas Mszy i nabożeństw.

Waskulum – naczynie liturgiczne z wodą umieszczane przy tabernakulum, w celu obmycia palców po komunikowaniu.

Welon - okrycie wierzchnie celebransa podczas udzielania błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

Wiatyk – pokarm duchowy, komunia; przyjmowany przez konającego jako pokarm na drogę do wieczności.

Wieczna Lampka – lampion, święcący się nieustannie w pobliżu tabernakulum symbol obecności Jezusa w tabernakulum. Gaśnie w Wielki Piątek.

Wielkanoc – najstarsze i największe święto chrześcijańskie, obchodzone w niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca, na pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa i ostatecznego pokonania śmierci

Wielki Post – okres w Kościele Katolickim trwający od Środy Popielcowej do wieczora Wielkiego Czwartku. Pamiątka czterdziestodniowego postu Chrystusa. Czas umartwienia, refleksji i przygotowania do obchodów Triduum Paschalnego.

Wielki Tydzień – ostatnie dni Wielkiego Postu od Niedzieli Palmowej do Wielkiego Czwartku, a także Triddum do Niedzieli Zmartwychwstania.

Wigilia – czuwanie; zasadniczo nabożeństwo odprawiane w dni poprzedzające ważniejsze święta i uroczystości kościelne.

Wikariusz – kapłan pomocniczy proboszcza, bądź biskupa.

Wino mszalne – sporządzane z winogron, bez żadnych dodatków chemicznych: może być zarówno białe jak i czerwone. W momencie konsekracji przemienia się w Krew Pańską.

Woda Święcona – znak duchowego oczyszczenia i odrodzenia w chrzcie świętym.

Zacheuszki – świeczniki, które ustawiane są w miejscach, gdzie podczas konsekracji kościoła mury zostały namaszczone krzyżmem świętym.

Zakrystia – miejsce przechowywania paramentów liturgicznych, ksiąg i innych elementów potrzebnych do przygotowania liturgii. Niegdyś przechowywano tam Najświętszy Sakrament – sakrarium – stąd wzięła się nazwa. Pomieszczenie to jest połączone z budynkiem prezbiterium.

Zakrystian – inaczej kościelny: osoba opiekująca się zakrystią – przygotowuje liturgię pod względem technicznym: księgi, szaty, paramenty.

 

Copyright © Parafia Olchowa pw. Matki Bożej Fatimskiej.  Projekt i wykonanie dwnet.eu

stat4u